اعتراض های خیابانی

یک سال از اعتراض مردم با تمام تلخی ها و شیرینی هایش گذشت. یک سالی که از اعتراض به نتایج انتخابات شروع شد و به اعتراض به حکومت و شیوه اداره آن رسید.

در این یک سال همه چیز عوض شده است. رفتار و گفتار جنبش سبز تغییر کرده است. بینش و تفکر رهبران آن عوض شده است. شیوه های برخورد حکومت با معترضان عوض شده است و به طور کل کمتر کسی توانست بی طرف بماند و همه یا موضع خود را مشخص کردند و یا موضع خود را تغییر دادند و یا تکمیل کرده اند. آن چیزی که تغییر نکرد نحوه اعتراض های خیابانی بود و به همین دلیل هم حذف شد.

به باور من تکرار یک شیوه حضور در خیابان ها به حکومت این فرصت را داد تا با سعی و خطا راه مقابله با آن را فرا بگیرد. تکرار هر چیزی از نگاه من باعث از بین رفتن می شود. یکی از دلایل ماندن آقایان موسوی و کروبی  تغییر کردن نگاه و گفتار آنهاست و اگر آقای رفسنجانی در آستانه حذف شدن است یکی از دلایلش تکراری بودن مواضع معتدلش می باشد. 

به هر حال اعتراض های خیابانی پایان یافته و فصل جدیدی از مبارزه آغاز شده است اما به گمان من باید به دنبال راه های جدیدی بود تا برخی اوقات هم قدرت نمایی خیابانی داشته باشیم.

شیوه های جدید اعتراض خیابانی

به نظر می آید که حکومت قصد کوچک ترین عقب نشینی در مقابل معترضین را ندارد و یا به قول آقای عباس عبدی شاید اولین عقب نشینی را آخرین آن می داند. اما اعتراض های سال گذشته به گمانم با اعتراض های پیشین متفاوت است.
در گذشته اگر اعتراضی هم بود بالاخره تمام می شد. شاید نارضایتی آن در دل می ماند اما توان پیگیری آن نبود. اما امروز به گمانم این گونه نیست گرچه اعتراض های خیابانی در آن سطح گسترده فروکش کرده اما معترضین به سرعت به دنبال شیوه های جدید اعتراض هستند. به نظر می رسد از امروز حکومت باید از هر جمع ده نفره به بالا ترس داشته باشد. شیوه های جدید اعتراض به سرعت رشد خواهند کرد و در مدت زمانی کوتاه شاید تمام سالن های سینما و تاتر و حتی کوه ها موجب هراس حکومت بشود.
از این رو تعجب نخواهم کرد اگر به زودی فراخوان ورزش صبح جمعه (بدون شعار و نماد) توسط برخی از افراد جنبش سبز صادر شود و حکومت هم پارک ملت و لاله را به علت تعمیرات تعطیل اعلام کند.
اما یک مطلب برای من روشن است. این" تو بمیری" با آنهای دیگر بسیار تفاوت دارد و شیوه های جدید اعتراض از بازار تا پارک ها را فرا خواهد گرفت.