پیشنهاد تحریم برخی محصولات و بانک ها پیرو درخواست آقای امیر ارجمند

پیرو پیشنهاد آقای امیر ارجمند برای جمع آوری نظرات گوناگون در خصوص شیوه های اعتراض, پیشنهاد می شود برخی از محصولات تولید داخل ایران و یا وارد شده توسط افرادی که در سرکوب مردم نقش داشته اند و یا از رانت استفاده کرده اند, تحریم گردند. این تحریم می تواند شامل نخریدن محصولات ذکر شده و یا خارج نمودن پول از بانک خاص باشد.

به گمان من در کنار اعتراض های خیابانی می بایست راهی برای تحمیل فشار مالی بر افراد حکومت و همچنین درگیر کردن مجامع حقوق بشر در مسائل ایران پیدا کرد.

با توجه به تجربه سال های پیش و به خصوص دو سال گذشته به گمان نگارنده حکومت فعلی ایران از چند موضوع واهمه دارد:

یک- اعتراض های گسترده خیابانی و انعکاس آنها در خبرگزاری های بین المللی بی شک تاثیر شگرفی در تصمیم گیری های حکومت دارد. تمام تلاش نیروی های سرکوب حکومت بر این است که هسته اولیه تجمع شکل نگیرد و فیلم و یا عکسی از تجمع احتمالی منتشر نگردد. راهپیمایی های مناسبتی سال هشتاد و هشت و حتی بیست و پنجم بهمن سال گذشته و آشفتگی مقامات حکومت شاهدی بر این مدعاست. راهپیمایی های هدف دار که خواسته مشخصی را داشته باشد و عده کثیری از مردم را درگیر نماید, بسیار تاثیر گذار خواهد بود و به همین دلیل مسیر خیابان ولی عصر از راه آهن تا ونک به دلیل گستردگی مناطق فرهنگی وهمچنین ایجاد ترافیک گسترده در پایتخت به هدف ذکر شده بسیار نزدیک خواهد بود. (در مطلب جداگانه ای به تفصیل نظر خود را بیان خواهم نمود). به باور نگارنده هنوز آمادگی راهپیمایی هر روزه وجود ندارد و یک یا دو راهپیمایی در ماه, جمعیت بیشتری را می تواند با خود همراه کند. در خرداد امسال به طور استثناء روزهای 22 و 25 و 30 خرداد می تواند مد نظر قرار گیرد.

دو- حکومت ایران چه در زمان آقای خمینی و چه در زمان آقای خامنه ای بیشترین حرف شنوی را از جامعه بین المللی و مجامع حقوق بشر داشته است. پذیرفتن قطعنامه 598 برای پایان جنگ ایران و عراق, لغو برخی از احکام اعدام و سنگسار و به تازگی کور کردن چشم, آزاد کردن ملوان های انگلیسی و خبرنگاران آلمانی و پیشتر هلموت هوفر آلمانی و بسیاری دیگر از شهروندان کشورهای دیگر, لغو محدودیت های جنسیتی در ورود به دانشگاه ها در زمان ریاست جمهوری آقای رفسنجانی و بسیاری موارد دیگر شاهدی بر این مدعاست. جنبش اعتراضی ایران می بایست به هر شکل ممکن توجه جامعه جهانی را به مسائل ایران جلب نماید. ارسال عکس و فیلم از آزار و اذیت ماموران به ویژه در خصوص زنان و کودکان و سالمندان, برگزاری تجمع در کنار دفتر سازمان ملل و یا نهاد های حقوق بشر و حتی درخواست کمک از آمریکا و اتحادیه اروپا جهت یاری رساندن به مردم از راهکارهای قابل فرض است. باید پذیرفت که مبارزه بدون خشونت با این حکومت بدون کمک جوامع بین المللی بسیار دشوار و طولانی خواهد بود. حتی اگر در این راه متهم به همکاری با غرب و جاسوسی شویم, کمک منطقی آنها با حفظ منافع ایران و کشورهای دیگر می تواند راه گشا باشد.

سه- مبارزات مدنی اگر چه سابقه زیادی در ایران ندارد اما به گمان من حکومت ایران را درگیر مسائل زیادی خواهد کرد. ضمن آنکه صاحب برخی محصولات و حتی بازرگانان را به فکر عدم همکاری با رژیم می اندازد. در هفته های پس از انتخابات گذشته و خرید کمتر محصولاتی از جمله چی توز باعث کم شدن آگهی های تجاری این شرکت در تلوزیون دولتی ایران شد. طرح روشنایی سبز با وجود اینکه فقط در چند منطقه تهران باعث خاموشی گردید, حکومت را بسیار درگیر نمود.

هدف اصلی این نوشته هم پیشنهاد به از سرگیری این گونه مخالف هاست. برخی از حاکمان ایران در تولید و یا واردات محصولات درگیر هستند و تحریم خرید این محصولات می تواند ضربه مادی و روانی بسیاری به آنها وارد نماید ضمن آنکه دیگر صاحبان کالا نیز از تبلیغ بی رویه و استفاده از رانت های گسترده برحذر می دارد. بانک هایی که منابع مالی سرکوب گران را تهیه می کنند و یا تامین مالی لوازم سرکوب (از خارج از ایران) را بر عهده دارند نیز می توانند مشمول این تحریم ها گردند. شاید وقت آن رسیده باشد که جنبش سبز و اصلاحی ایران, ایجاد بحران های پی در پی برای حکومت را در پیش بگیرد. پیشنهاد حاضر بسیار خام و ابتدایی است و در صورت نیاز به اجرایی شدن نیاز به بحث در محیط های اجتماعی دارد.